شورای سیاستگذاری سینماحقیقت نوزدهم منصوب شدند
رونمایی از مستندی پیرامون سینمای نادری
مدیر هنری جشنواره سینماحقیقت معرفی شد
فراخوان جشنواره فیلم موج کیش منتشر شد
نمایش ۱۲ پرتره جذاب خارجی در بخش بینالملل حقیقت نوزدهم
واقعیتی از دل آمار سینما حقیقت؛ سینمای مستند ایران در تنگنای تولید است
اسامی مجموعههای مسابقه نهمین جشنواره تلویزیونی مستند اعلام شد
اکبریان گالشکلایی: همواره نظر مخاطبان برایم مهم بوده است
در حالیکه تنها یک ماه تا روشن شدن چراغ نوزدهمین «سینماحقیقت» باقی مانده، آمارهای تازه منتشرشده از دبیرخانه نشان میدهد پشت صحنهی مستندسازی ایران در حال تجربهی یک جابهجایی بزرگ است؛ جابهجاییای که شاید بیش از خودِ جشنواره، حقیقت پنهانِ مسیر سینمای مستند را آشکار میکند.
در حالیکه سینمای ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند حمایت از فیلمسازان مستقل است، سایهی سنگین «فیلمهای ارگانی» بر جشنوارههای مهم کشور از فجر تا فیلم کوتاه تهران و حالا سینما حقیقت، دوباره بحث قدیمی نفوذ نهادهای دولتی در ساختار انتخاب و داوری آثار را زنده کرده است؛ چالشی که میتواند مرز میان «حقیقت سینما» و «سفارش نهادی» را بار دیگر مخدوش کند.
حالامستند؛ محدثه واعظی پور: وسوسه مستندسازی درباره مشاهیر هنر و ادبیات، شعلهای همیشه فروزان است که اغلب به نتایجی ناامیدکننده انجامیده است. بسیاری از مستندهایی که تبلیغات فراوانی درباره آنها شده، از این جهت اهمیت دارند که درباره یک «شخصیت» نامدار ساخته شدهاند، این گزارشهای تصویری و مملو از کلههای سخنگو (مصاحبه شوندهها) اعتبار و […]
در حالیکه هر سال جشنوارههای سینمایی ایران میان سالنهای موقت جابهجا میشوند، وعدهی ساخت کاخ جشنوارهها همچنان در حد حرف باقی مانده است؛ نشانهای روشن از آنکه سینما، هنوز دغدغهی واقعی مدیران فرهنگی کشور نیست.
بخش مستند در جشنواره فیلم کوتاه تهران کارگاه نگاه و مشاهده برای نسل تازهی فیلمسازان به شمار میآید؛ نسلی که میآموزد قبل از هر چیز، «ببیند» و سپس «بیافریند».
در روزهایی که سینمای ایران یکی از استوارترین ریشههایش را از دست داد، باید بیشتر از مرگ یک هنرمند، به یک میراثِ اندیشه، نگاه و زبان سینمایی او اندیشید. میراثی که در مستندهایی چون باد جن، اربعین، مشهد قالی، نخل، تاکسیمتر، آرایشگاه آفتاب، موسیقی جنوب، پنجشنبه بازار میناب، نانخورهای بیسواد و فروغ فرخزاد متبلور است.
از ناصر تقوایی مینویسم که فیلمهایش رنگ دارد. رنگ زندگی در بوم و بری نزدیک با مردمانی آشنا که گاهی به دنبال آرامش در حضور دیگران بود و باری در پی دنیای ابری ناخدا خورشید.
در وضعیتی که آمار و گزارشها گاه فاصلهی زیادی با واقعیتهای زندگی مردم دارند، «سینماحقیقت» میتواند همان تریبون بیواسطهای باشد که صدای جامعه را به گوش حاکمیت برساند؛ فرصتی نادر برای دیدن، شنیدن و درک آنچه واقعاً در زیر پوست کشور میگذرد.
مستند «بوم ایرانی» با مقدمهای رودررو آغاز میشود. علی پارسا مقابل دوربین مینشیند و انگیزهاش را برای پژوهش درباره پیشینه دریانوردی در ایران و پیشنهاد مرمت یک بوم فرسوده به دوستان جوانش مطرح میکند.
مستند «اجاقِ نواز» ساخته فرهاد ورهرام، تصویری کمتر دیده شده از ایل، وضعیت عشایر، کوچ و دلبستگی به زندگی خارج از سکون و یکنواختی ارائه میدهد.
پاییز سال گذشته و همزمان با نزدیک شدن به هجدهمین جشنواره «سینماحقیقت»، خبر انجام تغییرات فیزیکی در پردیس سینمایی چارسو بار دیگر این پرسش قدیمی را زنده کرد که چرا جشنوارههای سینمایی ایران هنوز خانه و مقر ثابتی برای برگزاری ندارند؟