حالامستند؛ علیرضا سعیدی کیاسری: از منظر رسانههای مستقل و تمامی نهادهایی که به آزادی بیان باور دارند، هدف قرار گرفتن سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران توسط رژیم صهیونیستی، تنها یک حمله فیزیکی به یک نهاد رسانهای نیست؛ بلکه هشداری جدی برای تضعیف و تهدید اصل وجود رسانهها در سطحی فراتر است.
ما اگر به آزادی بیان اعتقاد داریم – و این باور را نه صرفاً در شعار، بلکه در عمل نیز جدی میگیریم – باید به رسمیت شناختن حقِ وجودی هر رسانه، حتی رسانههایی با رویکردهای متفاوت یا ساختارهای حکومتی، را بخشی از این التزام بدانیم. در جهانی که دموکراسی را بر پایهی تحمل اندیشههای مختلف تعریف میکنند، نمیتوان پذیرش رسانه را مشروط به همسویی با دیدگاههای خود دانست.
قاعده بازی، شاید گاه در عرصه حکمرانی و معادلات قدرت دستخوش تغییر و بیقاعدگی شود، اما قاعده اخلاقی آزادی رسانه نباید دستخوش تفسیرهای مصلحتطلبانه شود. به چالش کشیدن رسانهها، اگر به ابزار تهدید و حمله نظامی متوسل شود، به معنای عبور از مرزهای نقد و ورود به قلمروی سرکوب است؛ سرکوبی که دیر یا زود دامن سایر رسانهها – چه منتقد و چه مستقل – را نیز خواهد گرفت.
نکتهی اساسی آن است که تعرض مستقیم یک کشور بیگانهی مهاجم به صداوسیمای ایران، فارغ از ماهیت ساختاری آن، تجاوزی آشکار به عرصه حاکمیت ملی جمهوری اسلامی ایران است. این حمله، تنها به یک ساختمان یا فرستنده ضربه نزده، بلکه به نماد استقلال رسانهای یک کشور، ولو حکومتی، تعرض کرده است؛ و این در هر چارچوبی، از منظر حقوق بینالملل و اصول اخلاقی، مردود و محکوم است.
به همین جهت، همهی آنانی که دغدغهی رسانه و آزادی بیان دارند – چه در ایران و چه در جهان – باید با صدای بلند نسبت به این اقدام واکنش نشان دهند؛ چرا که امروز نوبت صداوسیماست، فردا شاید رسانهای دیگر؛ و اگر اصل آزادی رسانه قربانی شود، تفاوتی نخواهد کرد که قربانی چه رنگ و نشانی دارد.