حالامستند؛ علیرضا سعیدی کیاسری؛.نوشتن در سوگ رویدادی که اصیلترین و قدیمیترین جشنوارهی رسمی فیلم در ایران محسوب میشود، کاری بس دشوار و اندوهناک است.
واقعأ چطور ممکن است جشنوارهای به قدمت ۶۱ سال که باید اکنون پیر و مرشد فستیوالهای داخلی و بینالمللی باشد، آنچنان فرسوده و از قامت افتاده شده که از او جز در حد اجرای یک بخشنامهی اداری درونسازمانی آن هم صرفا برای رفع تکلیف اداری، نام و نشانی باقی نمانده و صدای واپسین نفسهایش نیز به وضوح به گوش میرسد.
دیرسالی نبود که برای حضور در جشنوارهی بینالمللی فیلم رشد، سینماگران و فیلمسازان داخلی و خارجی لحظهشماری میکردند تا بتوانند کتاب زرین معتبرترین رویداد علمی آموزشی سینمایی جهان را به دست بیاورند.
در دهههای هفتاد و هشتاد شمسی، فیلم رشد آنچنان رونقی داشت که جشنوارهای چون فجر از کیفیت و پویایی آن در شگرف بود. هرگز از خاطرمان نمیرود جشنواره رشد، محلی برای معرفی استعدادهای تازهی و البته زورآزمایی فیلمسازان حرفهای سینمای ایران بود. چهرههای جوانی چون: بهمن قبادی، مهرداد اسکویی، فرهاد مهرانفر، محمد علی صفورا،بایرام فضلی، علیمحمد قاسمی، رهبر قنبری، وحید موساییان و… و نیز کارگردانان نامآشنایی چون: خسرو سینایی، مجید مجیدی، رسول صدرعاملی،کیومرث پوراحمد،ابراهیم فروزش، اصغر فرهادی و…که هر کدام با انرژی محسوسی در جشنواره فیلم رشد حاضر میشدند.
یادم هست در اواخر دهه هفتاد، استقبال تماشاگران از جشنوارهی بینالمللی فیلم رشد به اندازهای بود که با تکمیل شدن ظرفیت سالن نمایش، بسیاری از مردم پشت در بستهی سینما باقی ماندند و حتی در موردی کار به درگیری و شکستن شیشهی سینما کشید.
روح آسمانی زندهیاد رحمتالله محرابی دبیر خوشنام ،کاربلد و فقید جشنواره فیلم رشد شاد باشد که طی بیشتر از یک دهه مدیریت این جشنواره، توانست تراز این رویداد بزرگ سینمایی را در سطح بینالمللی به اندازهای بالا ببرد که شاخصترین فیلمهای داستانی و مستند با رویکرد علمی، آموزشی و تربیتی از فیلمسازان معتبر اروپایی و آمریکایی، متقاضی حضور در رشد باشند. هم چنین در هر دوره با به کارگیری داوران شناخته شدهی داخلی و خارجی، بر وزن جشنواره میافزود که شرکتکنندگان در جشنواره، اغلب از نوع داوریها رضایت خاطر داشتند.
خالی از لطف نیست که اشارهای هم به نام برخی از نامداران چون: خسرو سینایی، کامپوزیا پرتوی، اکبر عالمی،اسماعیل میرفخرایی و… داشته باشم که با حضور پیوسته و موثرشان در شورای سیاستگذاری، امور انتخاب فیلم، داوری و حوزهی نقد و کارشناسی فیلمهای جشنواره، بسیار به غنای رشد افزودند،
از اوایل دهه.ی ۹۰ بود که کم کم سیر قهقرایی جشنواره بینالمللی فیلم رشد با شیب تندی آغاز شد و با کمرنگ شدن اثر دفتر تکنولوژی آموزشی در ساختار سازمان پژوهش و برنامهریزی و نیز رویکردهای غیر کارشناسی و عمدتأ سیاستزده، این جشنواره تا آستانهی انحلال پیش رفت.
اکنون سالهاست تنها ویترین بی رنگ و رویی از این جشنوارهی خوش سابقه و قدیمی باقیمانده که به هیچ عنوان نشو نمای آن رشدی که اهالی فیلم و سینما میشناختند را ندارد.این در حالی است که رسانههای شنیداری و دیداری در دنیا به بالاترین حد توسعه و ترقی نزدیک شدهاند و پروسهی تعلیم و تربیت مدیامحور و این روزها البته مبتنی بر هوش مصنوعی شده است.
امیدواریم در این روزهای بی رونقی رشد، دلاورمرد بلندنظری چون زندهیاد محرابی دبیر فقید جشنوارهی فیلمرشد بلند شود و پرچم فرو افتادهی آن را با سعی و ابتکار به اهتزاز درآورد.